Μια βαρυσήμαντη και γιομάτη εθνικό παλμό επιστολή του αειμνήστου Γεωργίου Ν. Παπαϊωάννου, προς την ταπεινότητά μου μαζί με τον σεβασμό και το χρέος προς τα γραφτά του, προς τα, ιστορικής και εθνικής σημασίας κατοχικά και αντιστασιακά κείμενα που μου εμπιστεύτηκε ο Αρχηγός της Αντιστάσεως ΕΔΕΣ Τριχωνίδος, μ' έσπρωξαν δυναμικά και αμετάκλητα, να προβώ στην έκδοσή τους, χωρίς να κάμω την παραμικρή αλλαγή ή αλλοίωση που θα υποβίβαζε το συγγραφικό μου ήθος και θ' αποτελούσε από μέρους μου ηθική παράβαση και βεβήλωση.
Όταν ένα γραφτό περικλείει και περιέχει θεμελιώδεις θέσεις, αρχές και ιδέες, ανάλογα με το πιστεύω, το είναι, τη ζυγισμένη ευθύνη και την εθνική συνείδηση του δημιουργού, τότε το κείμενο αυτό είναι άξιο σεβασμού και εκτίμησης και στέκεται μακριά από κάθε συμβατική νόθευση και από κάθε συμφεροντολογική παρέμβαση. Κι ακόμα, όταν ένα κείμενο γράφεται με το ίδιο το αίμα του συγγραφέα τότε είναι πνεύμα και θεμελίωση μαζί. "Γράφε με το αίμα σου", λέγει ο Νίτσε, "και θα μάθεις τότε πως το αίμα είναι πνεύμα".