Η περίοδος της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας που έχει επικρατήσει να ονομάζεται βενιζελική, εξαιτίας της έντονης παρουσίας του Ελ. Βενιζέλου και της επενέργειας της πολιτικής του σε κάθε πτυχή της δημόσιας ζωής, χαρακτηρίζεται από βαθιές τομές σε χώρους και τομείς που διέπονταν από αναχρονισμούς και αρχαϊκότητες. Την περίοδο αυτή παρατηρείται για πρώτη φορά και σε τέτοια έκταση μια αφύπνιση των παραγωγικών δυνάμεων του πρωτογενούς τομέα. Ο τομέας αυτός εισέρχεται σε μια τροχιά ανάπτυξης αποτελώντας το επίκεντρο του ενδιαφέροντος -υπό την καθοδήγηση βέβαια και την εποπτεία του κράτους.
Μέσω της διαδικασίας αυτής απελευθερώθηκαν κοινωνικές δυνάμεις και ενδιάθετες τάσεις που είχαν ως αποτέλεσμα κοινωνικές ανακατατάξεις και ειδικά τη διαφοροποίηση της αγροτικής κοινωνίας. Χάρη και στην παρέμβαση των τεχνικών της γεωργίας και των "ειδικών" διανοούμενων του αγροτικού χώρου (γεωπόνων, γεωπόνων-μηχανικών, μηχανικών, οικονομολόγων, συνεταιριστών κ.λπ.) και τη συνακόλουθη εφαρμογή και χρήση νέων τεχνικών γνώσεων στην ύπαιθρο, παρατηρείται μια υποχώρηση του εμπειρικού πρακτικισμού στις καλλιέργειες και την κτηνοτροφία και μια σταδιακή εμπέδωση του επιστημονικού ορθολογισμού στη λειτουργία της διοίκησης και στην οργάνωση της παραγωγής.
Οι διαστάσεις, οι αμφισημίες και οι επιπτώσεις που κληροδοτεί το εγχείρημα αυτό συνθέτουν το αντικείμενο και την προβληματική του παρόντος τόμου, ο οποίος είναι προϊόν του επιστημονικού συνεδρίου που διεξήχθη από 3 έως 5 Νοεμβρίου 2004 στην Αθήνα με την ευτυχή σύμπραξη του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών και του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών "Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος".