Το βιβλίο αυτό σκοπεύει να εκθέσει τι συνέβη στην ελληνική λογοτεχνία από το τέλος του αρχαίου κόσμου μέχρι την εποχή της επανεμφάνισής της στη δυτική Ευρώπη κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης. Η βυζαντινή αυτοκρατορία συνήθως, και για το σκοπό αυτό ορθά, θεωρείται ότι είναι υπεύθυνη για τη διατήρηση μιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Ο στόχος μου είναι να εξηγήσω γιατί οι Βυζαντινοί θεώρησαν ότι άξιζε τον κόπο να ενεργήσουν όπως ενήργησαν και πώς καταπιάστηκαν με το έργο τους. Για να πετύχουμε αυτό είναι αναγκαίο να αρχίσουμε με μια διασάφηση της σημασίας που απέδιδαν στην εγγραμματοσύνη και την παιδεία.