Πολλοί νομίζουν ότι γνωρίζουν την εποχή μας, αλλά είναι εκπληκτικό πόσο αδυνατίζουν οι μνήμες. Κάποιες φορές ξεχνάμε ακόμη κι αυτό που έγινε πρόσφατα. Μπορούμε να βρούμε τα μεγάλα γεγονότα σε ιστορικά βιβλία και στις εφημερίδες της περιόδου που θέλουμε, μας διαφεύγει όμως η καθημερινότητα της εποχής. Το βιβλίο "Ένα παιδί σε χρόνους δίσεκτους", έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον σαν τεκμήριο της καθημερινής, δύσκολης ζωής, της δεκαετίας του '40. Ο συγγραφέας αποτυπώνει με ωραία γλώσσα, μέρα τη μέρα, τη ζωή της ευρείας οικογένειάς του και συγχρόνως όλο τον περίγυρο της συνοικιακής ζωής της τότε Αθήνας. Επεκτείνεται και στη ζωή του χωριού του, μιας περιοχής που υπέφερε όπως όλη η άλλη Ελλάδα. Δεν υπάρχουν πολλές τέτοιες ολοκληρωμένες μαρτυρίες. Θα έλεγα με λίγα λόγια ότι με την ανάγνωση του βιβλίου του Γιάννη Παπαμιχαήλ γινόμαστε πλουσιότεροι σε γνώσεις, μας ανοίγονται δρόμοι σκέψης και προοπτικές ζωής. Κι αυτό είναι αναγκαίο για τον σημερινό κόσμο μας, που λέει πως επεκτείνεται, ότι παγκοσμιοποιείται, αλλά σίγουρα απομακρύνεται από τη ζεστασιά της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς, της αγάπης. Ας είναι καλά να συνεχίσει. (ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΒΙΕΡΑΤΟΣ, Δεκέμβριος 2017 - από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)