Στους δύο πρώτους τόμους από μια σειρά τεσσάρων, τα Παραμιλητά, "Κείμενα για τον πολιτισμό και την ιστορία της Μυκόνου", τα περισσότερα στοργικά φιλοξενημένα στην πρώτη τους μορφή στην εφημερίδα Η Μυκονιάτικη, ακροβατούν με παιγνιώδη τρόπο πάνω στα σχοινιά της επιστημοσύνης, της λογοτεχνίας, ακόμα και του χωρατού, και ξετυλίγουν μπροστά μας την ταυτότητα του πασίγνωστου νησιού. Διαβάζοντάς τα βυθιζόμαστε στην ουσία του, εκπλησσόμαστε με τις αντοχές και την επιμονή του και παραμιλούμε κι εμείς: Πρέπει, λοιπόν, να είχε πολλά αποθέματα αυτός ο τόπος, ώστε να μην έχει ακόμη φτάσει στο τελικό και πανθομολογούμενο ψυχορράγημα... Σήμερα που και πάλι ζητείται ο Άνθρωπος, αυτό το χαρίεν, αλλά και θηριώδες ον, που ξέρει να γκρεμίζει τις σφίγγες και τα αινίγματά τους, αλλά και να αυτοτυφλώνεται, σήμερα που ζητείται το φυσικό επακόλουθο ή μάλλον η προϋπόθεση του Ανθρώπου, δηλαδή ο Τόπος, κείμενα σαν κι αυτά των Παραμιλητών του Π.Κ. ίσως φανούν χρήσιμα σ αυτήν την επίπονη αναζήτηση του Ανθρώπου και του Τόπου.