Το πρώτο ταξίδι έγινε το 1987. Ακολούθησαν άλλα δέκα. Κάποια μονοήμερα. Από τη Χίο στον Τσεσμέ κι από την Κω στην Αλικαρνασσό. Πάντοτε ο ίδιος φόβος. Ο μόνος. Μήπως έφτασα αργά. Μήπως ο σίφουνας της ανοικοδόμησης που σαρώνει ό,τι παλιό στη γειτονική χώρα με είχε προλάβει. Ήρθαν στιγμές που πραγματικά απογοητεύτηκα. Η φωτογραφική μηχανή γινόταν βάρος και τα μάτια κουράζονταν να ψάχνουν ανάμεσα σε ακαλαίσθητες, πανύψηλες και έντονα χρωματισμένες πολυκατοικίες, εκεί που άλλοτε ήταν ο "γιουνάν μαχαλεσί", η ελληνική γειτονιά. Κι όμως εκεί που πήγαινα να προσπεράσω, ένα αέτωμα στην κατά τ' άλλα αλλοιωμένη πρόσοψη ενός σπιτιού, ένα ραγισμένο κιονόκρανο ιωνικού ή κορινθιακού ρυθμού στις παραστάδες της πόρτας, ένας μισοφαγωμένος από το χρόνο και την αναλγησία των ανθρώπων μαίανδρος στο γείσο μιας στέγης μου 'γνεφαν να σταματήσω. Εδώ είμαστε... Τα σπίτια των προγόνων σου... Κοίτα μας... Δε σας λησμονήσαμε... Ίδια η χαρά, όπως όταν συναντάς έναν αγαπημένο φίλο απ' τα παλιά. Καθώς το φλας αναβόσβηνε, έπιανα μαζί τους κουβεντολόι μυστικό. [...] (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)