Έτσι την γνώρισα εγώ τη Βέμπο στα στερνά της χρόνια, κι έμεινε στην ψυχή μου και στην καρδιά μου ζωντανή και συγκλονιστική όπως ο θρηνητικός ήχος της καμπάνας της Μεγάλης Παρασκευής, όπως το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα Νικητήρια». Δροσερή σαν τη θαλάσσια αύρα, φλογερή σαν τον ελληνικό ήλιο, φωτεινή σαν το γαλάζιο ουρανό της πατρίδας μας. Ένα κομμάτι στον ψυχικό μου κόσμο, δίπλα στη μυρωδιά του κυπαρισσιού, της μυρτιάς, της βιολέτας, της γλύκας του απογευματινού περιπάτου σ ένα πλακιώτικο στενό, δίπλα στη θέα του ακροκέραμου στη στέγη κάποιου παλιού νεοκλασικού σπιτιού της Αθήνας