Για μένα ο Φιλοποίμην Φίνος ήταν πάντα μία ξεχωριστή μορφή. Μοναδική και μοναχική στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, σημαντική στη διαμόρφωση του νεοελληνικού πολιτισμού. Ήταν ένας παθιασμένος άνθρωπος με όραμα και στόχους, και είχε το κουράγιο, τη δύναμη, το πείσμα, αλλά και την ευτυχία να κάνει το όραμα, το κέφι και το πιστεύω του πραγματικότητα. Η γέννηση και η ενηλικίωση του ελληνικού σινεμά στην ουσία οφείλεται σ’ αυτόν. Πολλοί τον κατηγόρησαν για πολλά και για κάποια απ’ αυτά ίσως να μην είχαν άδικο. Δεν τόλμησε ποτέ να κάνει το μεγάλο βήμα - να βγει ας πούμε προς τα έξω, να «αλλάξει» από ένα σημείο, και μετά τις ταινίες του, να ανανεωθεί. Ξεχνούν όμως όλοι οι επικριτές του πως ό,τι έκανε ο Φίνος το έκανε ολομόναχος, με το δικό του αγώνα - γι’ αυτό και έφυγε χρεωμένος άλλωστε. . . όποια αντίρρηση και να εκφράσει κανείς για τον Φίνο, δεν μπορεί ν’ αρνηθεί πως οι ταινίες του αποτελούν σήμερα, δεκαετίες μετά τη δημιουργία τους, πρότυπα αξεπέραστα της σωστής, ευπρεπούς ψυχαγωγίας. Ούτε το σινεμά των «άλλων», ούτε η τηλεόραση μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει αυτό που φτιάχτηκε τότε, και απόδειξη δεν είναι μόνο η συνεχής προβολή από την τηλεόραση, αλλά κυρίως η αγάπη του κόσμου προς αυτές, επί τόσες δεκαετίες . . .