Ο Πικιώνης υπήρξε ένα φαινόμενο από τα ελάχιστα, αν όχι το μοναδικό. Ήταν όλα μαζί: αισθαντικός, πνευματικός, αισθησιακός. Και γι' αυτό το έργο του έχει παλμό, έλκει, γίνεται δικό μας. (. . .) Η αυτεπίγνωση που είχε συνεπάρει την πνευματική Ελλάδα με τις ευεργετικές συνέπειες για δεκαετίες, ώστε να εκλείψουν και τα τελευταία αποξηραμένα ακαδημαϊκά κατάλοιπα, ήταν τρόπος της σκέψης του. Τούτα τα βιβλία, οι δύο τόμοι, συμπληρώνουν και ολοκληρώνουν τον Πνευματικό Οδηγό αν μας περιμένουν και άλλα τόσο καλλίτερα. Πολύτιμο απόκτημα η έκδοση τούτη. Έως τώρα, πόσοι γνώριζαν τον ζωγράφο Δημήτρη Πικιώνη; (ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)