Με γλώσσα απέριττη και θα έλεγε κανείς φτωχική, που η εκφραστική της ικανότητα δε φτάνει καλά - καλά να ντύσει τα νοήματά του - που εδώ κι εκεί ξεπροβάλλουν γυμνά, όπως και τα μέλη της ζωής που περιγράφει - ο Τρανούλης κατάφερε να στήσει μπροστά μας μια ολάκερη περιοχή ανθρώπινου βίου αβίωτου, με συνθήκες τόσο σκληρές και απάνθρωπες, που θα ντρόπιαζαν την κοινωνία μας, αν είχε τη χάρη να το νιώθει. Οι εικόνες που περιγράφει είναι τόσο ζωντανές κι έχουν τέτοια αμεσότητα που συχνά η συμμετοχή του αναγνώστη σ' αυτές γίνεται τόσο έντονη και καθολική, ώστε να του δημιουργεί την αίσθηση πως ζει ο ίδιος χωρίς ενδιάμεσο, εκείνη την εφιαλτική ζωή. [...] Το έργο τούτο, όλο τραγικές κορυφώσεις, έχει πολλή οδύνη, αλλά πουθενά κλάψες, περίσσια λόγια και καμώματα, παρά γνώση, ήθος, συγνώμη και θάρρος και ακόμα χιούμορ, που είναι κι αυτό ένα απ' τα σημάδια της γνήσιας ποίησης. (Απόσπασμα από τον πρόλογο της έκδοσης)