Το "γιοκ τζάνιμ" αφηγείται την ιστορία δυο οικογενειών που ζουν στα δυο άκρα της Πόλης, από τις αρχές του αιώνα έως τα τραγικά γεγονότα του 55 και τον αφανισμό του ελληνισμού μετά το 64. Η ιδιαιτερότητα του μυθιστορήματος συνίσταται στο ότι δεν τοποθετεί -ως συνήθως- στο κέντρο της αφήγησης τα αστικά στρώματα, αλλά τους ανθρώπους της εργατικής τάξης, με την πολύχρωμη και βουερή καθημερινότητά τους, τον χυμώδη λαϊκό λόγο, τη θερμότητα και την ειλικρίνεια των αισθημάτων. Ταυτόχρονα αναδύονται οι φόβοι, οι αγωνίες και τα όνειρα των Ρωμιών, οι οποίοι, αν και ζουν σε ένα εχθρικό περιβάλλον, κατορθώνουν να επιβληθούν και να επικρατήσουν, παρά τις όποιες αντιξοότητες. Κεντρική μορφή του μυθιστορήματος είναι η Αγγέλκω, δεσποτική και ταυτόχρονα στοργική, αθυρόστομη, αλλά και ανοιχτή στις απολαύσεις της ζωής, εντελώς ξεχωριστή. Μέσα από τις συχνές περιπλανήσεις της προβάλλει ολοζώντανη η τοπογραφία της Κωνσταντινούπολης, με το Πέραν και τις εξοχές της, τα εξωτικά τοπωνύμια, τους κατοίκους και τα ήθη τους. Το "γιοκ τζάνιμ" δεν έχει τη συνήθη για το παραδοσιακό μυθιστόρημα χρονολογική-αιτιακή πλοκή. Κυρίαρχος είναι εδώ ο ρόλος της μνήμης με τις αναμνήσεις να κατακλύζουν τους ήρωες και να ευρύνουν τον χρονολογικό και θεματικό ορίζοντα της αφήγησης, που τείνει να πάρει διαστάσεις τοιχογραφίας μιας εποχής. Δεν πρόκειται ωστόσο για ένα κείμενο νοσταλγίας. Αν κάτι κυρίως χαρακτηρίζει το "γιοκ τζάνιμ", είναι η αποτύπωση της πραγματικής ζωής στην πιο αυθεντική εκδοχή της.