«Η δολοφονία ενός Αθανάτου»:
Η είδηση μας ήρθε πάνω στον πρωινό καφέ, που είχε εγκαινιάσει πρόσφατα, ο Γκίκας. Επειδή έχει φάει τη μισή ζωή του να μπαινοβγαίνει στα γραφεία των υπουργών παντός κόμματος και εξουσίας, κάπου πήρε το αυτί του ότι οι πρωθυπουργοί αρχίζουν τη μέρα τους με πρωινό καφέ και έσπευσε να τον αντιγράψει. Τώρα δεν ξέρω τι λένε οι πολιτικοί αρχηγοί με τους επιτελείς τους, διαρκούντος του πρωινού καφέ, εμείς, πάντως, λέμε μαλακίες. Υποτίθεται ότι κάνουμε μια ανασκόπηση των πεπραγμένων της προηγουμένης μέρας και καταστρώνουμε τα επιχειρησιακά σχέδιά μας για την τρέχουσα, αλλά συνήθως τρώμε την ώρα μας με τις αρχειοθετημένες αναμνήσεις του Γκίκα.
Έτσι, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και ο Γκίκας σήκωσε το ακουστικό, για να μου πει: «Σε ζητάνε», ένιωσα ένα καλό προαίσθημα που μου το επιβεβαίωσε αμέσως ο Βλασόπουλος.
«Έχουμε έναν φόνο, κύριε αστυνόμε».
«Το θύμα είναι γνωστών ή αγνώστων στοιχείων;»
«Γνωστότατων. Πρόκειται για τον συγγραφέα Λάμπρο Σπαχή. Η παραδουλεύτρα του τον βρήκε δολοφονημένο σήμερα το πρωί στο γραφείο του».
«Εσύ ήξερες ότι αυτός ο Σπαχής ήταν γνωστότατος συγγραφέας;» τον ρωτάω με απορία, γιατί εμένα το όνομα δεν μου λέει τίποτα.
«Όχι, αλλά μπήκα στη Βικιπαίδεια και διάβασα το βιογραφικό του».
Ασ 'το, λέω από μέσα μου. Αν ρωτήσω τώρα και για τη Βικιπαίδεια, κινδυνεύω να παίξω στα ζάρια το κύρος μου. [...] (Από την έκδοση)