Το τηλέφωνο χτυπά επίμονα στο σπίτι του ηλικιωμένου συγγραφέα Ζαν Νταραγκάν. Ένας άγνωστος θέλει να του επιστρέψει τη χαμένη του ατζέντα.
Ο Νταραγκάν θα συναντήσει τον άγνωστο σε κάποιο καφέ και από εκείνη τη στιγμή θα ξεκινήσει μια πορεία προς το παρελθόν. Η μνήμη θα τον γυρίσει στην επαύριο της Κατοχής με τη σκοτεινή ατμόσφαιρα, όπου ο επτάχρονος τότε Ζαν Νταραγκάν, παρατημένος από τη μητέρα του, ζει χάρη στις φροντίδες ενός κύκλου μικροκακοποιών, τζογαδόρων και κοριτσιών των παριζιάνικων καμπαρέ, κυρίως όμως της εικοσιδυάχρονης Αννί Αστράν, κοριτσιού των περιθωριακών νυχτερινών κέντρων, που θα στοιχειώσει τη ζωή του με ένα ατελείωτο παιχνίδι απωθήσεων το οποίο αρχίζει τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1950 και τελειώνει το καλοκαίρι του 2013.
Η σκηνογραφία φιλμ νουάρ και το Παρίσι δεν λείπουν κι απ' αυτό το βιβλίο του Πατρίκ Μοντιανό, όπως επίσης το βασανιστικό αίσθημα μιας ασυνείδητης ενοχής που κολλάει σαν μεταδοτική αρρώστια πάνω στο παιδί που μεγάλωσε στις παρυφές της Ιστορίας και νανουρίστηκε από μισόλογα δωσίλογων, παριζιάνων φτωχοδιάβολων και μαφιόζων με τρυφερή καρδιά.
Τα στοιχεία, οι χρονολογίες, τα τοπωνύμια, τα ονόματα των δρόμων που παρατίθενται, δεν αρκούν για να αναδυθεί ολοκληρωμένο το παρελθόν, και η βιωμένη πραγματικότητα παραμένει αβέβαιη, μυστηριώδης, κάποτε απειλητική. Όμως ο Μοντιανό το είχε πει προκαταβολικά: "Δεν μπορώ να δώσω την πραγματικότητα των γεγονότων, μπορώ να παρουσιάσω μόνο τη σκιά τους". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Μεταφρασμένο δεξιοτεχνικά από τη Ρούλα Γεωργακοπούλου, έτσι ώστε να φτάνουν ακέραιες και απολαυστικές σε μας όλες οι γλωσσικές αποχρώσεις και λεπτομέρειες του πρωτοτύπου, το "Για να μη χάνεσαι στη γειτονιά" είναι από τα καλύτερα βιβλία του Πατρίκ Μοντιανό. Το θέμα του, όπως και σε πολλά από τα βιβλία του νομπελίστα συγγραφέα, είναι η αναζήτηση της ταυτότητας του ήρωα. Την ταυτότητα δεν θα τη μάθουμε ποτέ. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Σημασία έχει η αναζήτηση που τροφοδοτεί την πλοκή, με τον τρόπο ενός αστυνομικού ρεπορτάζ, και μας οδηγεί στη ζωή του ήρωα ή μάλλον στις γκρίζες περιοχές της. Ο ήρωας δεν γνώρισε ποτέ τη μητέρα του. Τον μεγάλωσε μια γυναίκα του υποκόσμου και η πραγματική ταυτότητά του ήταν ένα χαρτί που αυτή η γυναίκα είχε βάλει στην τσέπη του με τη σημείωση "Για να μη χάνεσαι στη γειτονιά". (Νίκος Μπακουνάκης, Βήμα, 14/7/2015)