Μια μικρή πόλη όμοια με τόσες και τόσες άλλες... κι έπειτα, κάποια μέρα, κατάχρηση εξουσίας... ένας αστυνομικός έλεγχος που παίρνει άσχημη τροπή... Ονομαζόταν Σαΐντ. Ήταν δεκαπέντε χρονών. Και είναι νεκρός.
Εγώ, ο Ματιά, έντεκα χρονών, δεν τον γνώρισα. Μετά, όμως, είδα το μίσος να με περιτριγυρίζει, τη λύπη και την τρέλα να κατατρώει την οικογένειά μου μέχρι τη διάλυσή της...
Αργότερα, ενώ παράξενα άτομα που μοιάζουν με μπάτσους με γυροφέρνουν, αναγνώρισα το πρόσωπο του Σαΐντ ζωγραφισμένο στους τοίχους της συνοικίας. Γκράφιτι με κόκκινη μπογιά και συνθήματα που απαιτούσαν δικαιοσύνη!
Κι εκείνη τη στιγμή θα μπουν στο χορό, για να σπάσουν τη σιωπή, οι άνθρωποι της γειτονιάς, οι μάνες, οι αδερφές, οι φίλοι.
Οπότε εγώ, ο Ματιά, ένα αγόρι έντεκα χρονών, μαζεύω τα κομμάτια του παζλ, προσπαθώ να καταλάβω και βλέπω ότι, ακόμα και νεκρό, το παρελθόν δεν είναι ποτέ αληθινά θαμμένο!
Και κανένας δεν είπε ότι αυτό είναι δίκαιο... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ένα υπέροχο νουάρ μυθιστόρημα. Μια γραφή που η συγγραφέας χειρίζεται αριστοτεχνικά για να περιγράψει πρόσωπα καταπληκτικά. Πραγματική αποκάλυψη, δεν πρέπει να τη χάσετε!» (RTL)

Το "Τίποτε δεν χάνεται" έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία (Prix Mystere de la critique 2017, Prix Dora Suarez 2017, Prix Etudiant du polar 2016, Prix Blues et Polar και Prix Mille et Une feuilles Noires).

«Το βιβλίο μοιάζει να πιάνει το νήμα της Τριλογίας της Μασσαλίας, το οποίο κόπηκε νωρίς λόγω του θανάτου του Ζαν Κλοντ Ιζζό. (?) Η αβάσταχτη αίσθηση ενοχής που βαραίνει τους ήρωες της Mehdi, η πόλη που αλλάζει βίαια για να εξωραϊστεί, οι οικογένειες που θρηνούν δια βίου τους νεκρούς τους, όλα αυτά μάς είναι οικεία από την Τριλογία που κυκλοφόρησε πριν από είκοσι πέντε χρόνια». (Χίλντα Παπαδημητρίου, bookpress.gr 11/06/2020)