Η Κάκια Ιγερινού γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη κι άρχισε πολύ νωρίς να διηγείται ιστορίες με οδηγό τη γιαγιά της την Πελαγία, που της έμαθε την τεχνική της αφήγησης τα καλοκαίρια στο Αμύνταιο Στη Δυτική Μακεδονία Που είναι τοπίο μυστήριο, αλλιώτικο Και με κανένα άλλο δε μοιάζει Με λίμνες, με λιβάδια, με λεύκες Με βουνά που πάνω τους έγιναν πόλεμοι Κι όπου εκεί, τα καλοκαιρινά βράδια στ΄ αλώνια, οι παραμυθάδες είχαν μεγάλη πέραση, γιατί ο κινηματογράφος άργησε να φτάσει και για χρόνια τα βιβλία κι οι εφημερίδες λογοκρίνονταν Με τρόπο! Ο τόπος, νευραλγικός σαν σύνορο και πολιτικά επιτηρούμενος, ζούσε για χρόνια σαν την ωραία κοιμωμένη του δάσους σε βαθύ ύπνο Κι οι άνθρωποί του άκουγαν Αφουγκράζονταν Μόνο Έτσι αργότερα έγραψε παραμύθια για παιδιά, παιδικό θέατρο κι ύστερα, μετά τις σπουδές της στο ΑΠΘ και τη Δραματική Σχολή του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης, έγινε ηθοποιός και καταπιάστηκε με διασκευές θεατρικών έργων, μεταφράσεις, ραδιοφωνικές εκπομπές, συγγραφή σεναρίων, κουβαλώντας για πάντα και παντού τον ήχο εκείνων των αφηγήσεων που τη μάγεψαν κάτι καλοκαιρινά βράδια της ψυχροπολεμικής περιόδου, στ΄ αλώνια, πλάι στη λίμνη του Οστρόβου κι ύστερα στα θερινά τα σινεμά