Ο Σίγκμουντ Φρόυντ, φυσιολόγος, γιατρός, ψυχολόγος είναι ο πατέρας της ψυχανάλυσης. Αναγνωρίζεται από όλους ως ένας από τους πιο βαθυστόχαστους αναλυτές, στον εικοστό αιώνα, που άσκησαν σημαντική επιρροή στην ιατρική επιστήμη. Τον πρώτο καιρό συνεργάστηκε στενά με τον Joseph Breuer, και ανέπτυξε τη θεωρία ότι ο εγκέφαλος είναι ένας πολυσύνθετος μηχανισμός, η δομική έρευνα του οποίου αποτελεί τον κύριο τομέα της Ψυχολογίας. Διατύπωσε και προσδιόρισε την έννοια του ασυνείδητου, της παιδικής σεξουαλικότητας, της απώθησης – υποστήριξε επίσης, ότι οι νοητικές λειτουργίες του εγκεφάλου θα πρέπει να διαχωρισθούν σε τρία μέρη. Όλα αυτά ανήκουν σε ένα ριζικά νέο εννοιολογικό και θεραπευτικό πλαίσιο αναφοράς για την κατανόηση της ανθρώπινης ψυχολογικής εξέλιξης και για τη θεραπεία των ψυχικών διαταραχών. Η Ψυχανάλυση, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, παρ’ όλες τις πολλαπλές μορφές της, είναι δημιούργημα του Φρόυντ. Επιπλέον, η καινοτόμος θεραπευτική αγωγή, που ακολούθησε ο Φρόυντ ως προς τις ανθρώπινες πράξεις και τα όνειρα, τα οποία έχουν απεριόριστη συμβολική σημασία, έχει αποδειχθεί ότι είναι εξαιρετικά γόνιμη και ότι είχε ιδιαίτερα σημαντική επίδραση σε ένα ευρύ φάσμα επιστημών: στην ανθρωπολογία, στην σημειωτική, στην καλλιτεχνική δημιουργικότητα και επιπρόσθετα στην Ψυχολογία. Ωστόσο, ο κύριος και ο πιο συνήθης ισχυρισμός του Φρόυντ ότι με την Ψυχανάλυση ανακάλυψε μια νέα επιστήμη στην διερεύνηση των ψυχικών διεργασιών του εγκεφάλου, παραμένει ένα θέμα κριτικής και αντιπαραθέσεων.