Χρέος προς την Ιστορίαν είναι η αλήθεια δια την κυπριακήν τραγωδίαν, αλλά και χρέος προς τους επιζώντες και επιγινομένους. Χρέος, ακόμη, προς εκείνους τους επωνύμους και τους ανωνύμους ήρωας και μάρτυρας, οι οποίοι άφησαν τα σώματά των βοράν εις τους γύπας του Πενταδακτύλου ή τα οστά των εις κοινούς τάφους, αφού τα ονόματά των διά παντός, αλλοίμονον! κατεγράφησαν εις τους σχοινοτενείς καταλόγους των «αγνοουμένων». Είναι και επιταγή συνειδήσεως δι’ όσους συνέβη να γνωρίσουν όχι μόνον τα επί του δραματικού προσκηνίου, αλλά και το συνωμοτικόν παρασκίνιον να είπουν τον λόγον των με θάρρος, όσον το δυνατόν συντομώτερον. Διότι αυτό το οποίον συνέβη με το 40% της Κύπρου, ημπορεί κάλλιστα να συμβή με ολόκληρον την Μεγαλόνησον. Και διότι αυτό το οποίον συνέβη εκεί εις την Κύπρο, δεν είναι διόλου παράδοξον να συμβή αύριον με το Αιγαίον ή με την Θράκην, ή με άλλο πολύτιμον τμήμα του Ελληνισμού, το οποίον θα προεγράφετο υπό των αδιστάκτων Αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών και των εν Ελλάδι και Κύπρω οργάνων της.